Happy New Year
सर्वांना नविन वर्षाच्या हार्दिक शुभेच्छा !!
माSSSज!!
Dear Readers,
सुट्टीचा दिवस, सकाळची वेळ, एकंदरीत सगळं काही "निवांत" असतं. मी उशीरा उठुन चहा पिऊन बाहेरच्या खोलीत येतो. तिथे माझा भाऊपेपर वाचत बसलेला असतो. मी थोडा वेळ टंगळमंगळ करतो, शेवटी न राहवुन बोलतो
Ok, so without the self knowing what this tagging business is, Ajit has "tagged" me which probably means writing some stuff on your blog. If thats that, thats that, what!! I mean, if your friend asks you to write something, you write. Besides, since it is about books, I dont mind writing about it.
विनोद हा सर्वांना हसवण्यासाठी असतो हे खरं, पण दर्जेदार विनोदनिर्मितीसाठी खुप गांभीर्याने विचार करावा लागतो. म्हणुनच
It is well known in the circles in which I move that Amol seldom praises a person (owing thishabit to the fantastic city in which he has been living for quite some time now). No sir,not so easy to make him like something. But when he likes someone, there is no limit tothe good words he has to say about him/her.
दुपारचे १२ वाजले आहेत. मा खुप दिवसांना ब्लॉग लिहितो आहे. एका दिवसात २४ तास असतात आणि तेवढ्या वेळात पृथ्वी स्वतःभोवती एक प्रदक्षिणा पूर्ण करते. मी मंदिरात गेल्यावर देवाभोवती प्रदक्षिणा घालतो पण स्वतःभोवती प्रदक्षिणा घालण्यात का पॉइंट आहे? पॉइंट म्हणजे लांबी-रुंदी-खोली नसलेली गोष्ट. त्याला मराठीत बिंदू असे म्हणतात. बिंदू हे एका चित्रपट अभिनेत्रीचे नाव आहे. "नावात काय आहे" असं शेक्सपिअर नावाचा इंग्रजी लेखक म्हणुन गेला आहे. पण तो म्हणला म्हणुन लगेच ते खरं मानायची गरज नाही. अशा स्वभावाला मराठीत अहंकार असं म्हणतात. सारखं ओम्-ओम् केल्यास त्याला जसं ओंकार म्हणतात तसंच सारखं अहम्-अहम् (म्हणजे मी-मी) केल्यास त्याला अहंकार म्हणतात. अहंकारला यमक जुळवायला टुकार, भिकार, चुकार, आकार, विकार, चिक्कार, धिक्कार हे शब्द वापरता येतील. उदाहरणार्थ,
३१ डिसेंबरची संध्याकाळ, ६-१५ वाजता निघायचं ठरवुन नेहमीच्या सवयी प्रमाणे आम्ही (म्हणजे "espians" -- SP कॉलेज मधल्या मित्रांचा ग्रुप) ७-१५ ला निघालो. नेहमीप्रमाणे सुरवातीचा थोडा वेळ उशीर नक्की कोणामुळे झाला यावर वाद घालण्यात गेला. साधारणतः ८ च्या सुमारास आम्ही पानशेत जवळच्या "शांतिवन" नावाच्या ठिकाणी पोचलो. नावाप्रमाणे इथे सगळं शांतच होतं. नाही म्हणायला त्या कार्यालयात एक माणुस आणि एक वॉचमन भुतासारखे बसले होते. आम्ही आल्यावर तिथल्या माणसाने " काय कटकट आहे" असे भाव आणुन आमचं बुकींग बघुन २ खोल्यांच्या किल्ल्या दिल्या. अंधार असल्यामुळे आजुबाजुचा परिसर कसा आहे याचा काही अंदाज येत नव्हता. आमच्या खोल्या झोपडीवजा आकाराच्या, समोर छोटीशी ओसरी असलेल्या अशा होत्या. सामान आत ठेवुन आम्ही थोडा वेळ हिंडायला गेलो. परत आल्यावर आमच्या खोल्यांच्या मागच्या बाजुला असलेल्या मोकळ्या जागेत ठेवलेल्या खाटांवर गप्पा मारत बसलो. खोल्यांच्या मागच्या बाजुलाच शांतिवनचा "विज्ञान कक्ष" देखिल होता. तिथे अनेक "विज्ञानसंबंधित" गोष्टी होत्या. त्यामधे एक सायकलवर बसलेला हाडांचा सापळा होता (माणसाचा). त्या सापळ्याचं प्रयोजन मला शेवटपर्यंत कळलं नाही. काही वर्षांपुर्वी मी बारीक असण्याच्या बाबतीत त्या सापळ्याला competition देऊ शकलो असतो, पण आता ते शक्य नाही.... असा एक विचार माझ्या मनात डोकावुन गेला.
आपल्याला Learning Liscence काढताना वाहतुकीच्या चिन्हांबद्दल जे काही प्रश्न विचारले जातात ना त्या यादी मधे नसलेले पण पुण्यात गाडी चालवायला अतिशय आवश्यक असे काही वाहतुकीचे नियम इथे लिहायचा विचार आहे. या नियमांसाठी आवश्यक चिन्हे नेहेमिप्रमाणे लाल-पांढर्या रंगाच्या फलकावर न दिसता आजुबाजुच्या रहदारीतच त्यांची "लक्षणं" दिसतील हे वाचकांनी ध्यानात घ्यावे.
Thats one Top Gun dialogue I can relate to, because every time I start my bike or step inside my car, I feel like racing. It really becomes a need to drive fast and stretch the vehicle to its maximum.
काल बोलता बोलता विषय निघाला आणि आमच्या बिल्डिंगमधल्या मुलांना आजपासुन दिवाळीची सुट्टी आहे असं कळलं. "दिवाळीची सुट्टी" ...... हे शब्द आणि मुख्यतः त्यांचा अर्थ मी विसरलो आहे असं माझ्या लक्षात आलं. दिवाळीसारख्या प्रसन्न सणाची कल्पना आता आपल्या लेखी " ऑफिसला ४ दिवसांची सुट्टी" इतकी क्षुद्र झाली आहे हे पाहुन मला माझाच राग आला आणि त्याबद्दल विचार करताना खालचे शब्द सुचले .....
परवा संध्याकाळी फोन वाजला, मी उचलल्यावर तिकडुन प्रश्न आला "क्यान आय स्पिक टू मिस्टर अमौवल पलशानका ? " मला २ सेकंद काही सुधरेच ना! मग माझ्या लक्षात आलं की हे माझ्याच नावाचं अजुन एक "विलायती" रुप आहे (Palshikar मधला शेवटचा r silent समजुन) . तसे माझ्या नावाचे अनेक अपभ्रंश मला आता ठाउक आहेत. पण हे काहीतरी नविनच प्रकरण होतं.
याआधिच्या शून्य ह्या blog च्या comments मधे अजितला सांगितल्याप्रमाणे माझ्या "पूर्णमिदं पूर्णमदः" या नाटकातलं दुसरं गाणं लिहितो आहे. लहानपणी एका वर्तमानपत्रात (कुठल्या ते आठवत नाही) "हसु नका बरे" नावाचं एक सदर होतं. त्यात काही विनोद असायचे. पण माझ्या या blog साठी मात्र वाचकांनी शीर्षकाचा शब्दशः अर्थ घ्यावा ही नम्र विनंती. कधीकधी अतिउत्साहाच्या भरात माणुस ज्याप्रमाणे काहितरी बोलुन जातो तसंच अतिउत्साहाच्या भरात मी काहितरी लिहिलं आहे असं समजा.
काल पुलंचं "एक शून्य मी" नावाचं पुस्तक वाचत होतो. तेव्हा माझ्या TE मधल्या फिरोदिया करंडकाच्या नाटकात मी लिहीलेलं शून्यावरचं गाणं आठवलं, तेच इथं लिहितो आहे.
दरवर्षी अनंत चतुर्दशीला कुठेही न जाता मी घरीच असतो. माझ्या घराच्या अगदी जवळ नदी असल्यामुळे समोरच्या रस्त्यावरुन बरीच "मंडळं" विसर्जनासाठी जातात. तो "कार्यक्रम" माझ्या खोलीच्या खिडकितुन बघत बसण्यात माझा वेळ छान जातो.
परवा "पुरुषोत्तम करंडक" स्पर्धेच्या बक्षिस समारंभाला गेलो होतो. करंडकाच्या नाटकाचा प्रयोग चालू होता. नाटक बघताना हळुहळु मी भुतकाळात हरवायला लागलो. मी भाग घेतलेली पुरुषोत्तमची ४ आणि फरोदियाची ३ नाटकं झरझर माझ्या डोळ्यापुढुन सरकायला लागली. कॉलेजची ३ वर्षे अनुभवलेल्या निखळ आनंदाच्या एक सहस्त्रांश का होईना, "तोच" आनंद या गोष्टीच्या नुसत्या आठनणीनं मला दिला आणि तेवढ्यानं सुद्धा माझ्या डोक्यातली अनेक दिवस साचलेली tensions आणि frustrations क्षणार्धात नाहिशी झाली.
परवा काही कामासाठी फर्ग्युसन रोडला गेलो होतो. तो भाग आजकाल फार परका वाटतो अशी मला जाणीव झाली, त्यानंतर डोक्यात आलेले काही विचार इथे लिहीतो आहे.
Well, the so called "braniy" software job has taken its toll on my body and i have put on as much as 15-18kg in last 1-1.5 years. It is not only creating physical problems for me, financial problems are following as well because all of my clothes have become useless for me :D
परवा चपला घेण्यासाठी मी एका "सेल" मधे गेलो होतो. पुलंनी लिहीलेल्या ... "सेल मधे आपल्याला आवङलेल्या चपला असतात पण आपला पाय त्या मापाचा नसतो"... या वाक्याचा मला प्रत्यय आला. त्या पूर्ण सेल मधे माझ्या मापाची ( साईझ: १०/११) एक पण चप्पल नव्हती !!! मला कल्पना आहे की माझ्या पायाचा आकार बदकांनाही लाजवेल इतका मोठा आहे, पण इतक्यावरच वोलणं थांबल असतं तर मला काहीच हरकत नव्हती. पण आमचं नशीब इतकं चांगलं कसं असणार? दुकानदारने सुरवात केली
I know blog is not the thing where you put jokes, but this one is nice.
Its strange how we sometimes take a very difficult path to things that are very simple. Its just the prejudiced view in which we see that thing thinking that it is difficult and there is NO easy way of doing it.
संध्याकाळचे ६-६:३० झाले असतील, दिवसभराच्या पावसामुळे सगळीकङे हिरवं(आणि)गार वातावरण होतं. युनिव्हर्सिटिच्या कँपसमधल्या एका ग्राउंङवर कोवळं गवत उगवलेलं होतं. ते "काळजीपूर्वक वाढवलेलं लॉन" नसुन स्वच्छंदी आणि बेधुंदपणे वाढलेलं जंगली गवत असल्यामुळेच कदाचित ते जास्त सुंदर दिसत होतं. त्या गवतात साधारणतः घोट्यापर्यंत पावलं बुङतिल इतपत पाणी सचलं होतं. पावसाची रिमझिम चालुच होती. सूर्यास्ताच्या थोङा वेळ आधिचे रंगकाम आकाशात चालु होतं. त्यात त्या गवतावरचे दवबिंदू लकाकत होते.
शहर पुणे.... पावसाळ्यातली एक सकाळ ... वेळ ९:४५ ... "पाऊस नीट येत नाही" अशी तक्रार करणार्या पुणेकरांचा "सुङ उगवायचा" एवढ्या एकाच भावनेने वरुणराज "पेटलेले" आहेत ... नळ स्टॉपजवळ कर्वे रस्त्यात मधोमध एक PMT बंद पङलेली आहे ( वाहत्या रस्त्याच्या मधोमध बंद पङण्याची "कला" बस नाहीतर ट्रक अशा महाकाय वाहनांनाच का अवगत असे हे मला नं सुटलेलं एक कोङं आहे) ... PMT मधील काही उत्साही उतारू PMT ढकलण्याचा प्रयत्न करताहेत ... signal बंद पङलेला आहे ... काही आगाऊ (आणि रिकामटेकङे) दुकानदार आपले वाहतुक नियत्रणाचे कौशल्य आजमावताहेत ... रस्त्यावर महानगर पालिकेने केलेल्या नितांत सुंदर अशा ङांबराच्या "पॅचवर्क"ची पावसामुळे अशी काही धुळधाण उङाली आहे की PMT च्या बाजुने जाणं सध्याच्यातरी कोणत्याही वाहनाला शक्यं नाही ... काही रीक्षाचालक तिथल्यातिथेच U टर्न मारण्याचा निष्फळ प्रयत्न करताहेत ... शेजारी फुटपाथवर शिल्लक असलेल्या चिंचळ्या जागेतून पादचर्यांना न जुमावता पलिकङे जाण्याचा केविलवाणा प्रयत्न काही दुचाकी स्वारांनी चालवला आहे ... १० वाजता ऑफिसमधे महत्वाची मिटिंग आहे ... आणि ऑफिस औंध मधे आहे.
"श्रावणमासी हर्षमानसी ...." ही कविता लिहिणारे बालकवी बहुतेक शुद्ध शाकाहारी असावेत... कारण माझ्यासारख्या सामिष खाद्यभक्ताला (हा नविन शब्द आहे :P) हि दरवर्षी नियमितपणे भोगावी लागणारी शिक्शा आहे. "जेवण म्हणजे मानवी शरीराचे जैवयंत्र ( हा पण एक नविन शब्द) चालू ठेवण्यासाठी त्यात भरावयाचे केवळ एक इंधन आहे" असं मानणार्या काही लोकांचे "तेवढ्या कोंबङ्या तरी अजून महिनाभर जगतील" हे क्शूद्र दर्जाचे मत जाणकारांनी विचारातही घेऊ नये.
I remember reading an article in the news papers in which a Police Officer said "जेव्हा सामान्य माणुस वाहतुकीचे नियम तोङायला लागतो तेव्हा शहरात गुन्ह्यांचं प्रमाण वाढलेलं असतं"... which means that when a common man starts breaking normal traffic rules, you can say that the number of crimes in the city are increasing.
"ढवळ्याशेजारी पवळ्या बांधला, वाण नाही पण गुण लागला"... असं म्हणतात खरं, पण सध्या जरा उलटंच चालू आहे. वर्षानुवर्ष ऋतुचक्राने आखुन दिलेल्या वेळापत्रकाप्रमाणे चालणार्या पावसाची शिस्त आपण घ्यायच्या ऐवजी मनुष्य स्वभावातला लहरीपणा पावसाने घेतला आहे.
कलाकारांच्या कलेला दाद देऊन .. त्यांच्या हुबेहूब प्रतिरुपाला काही लोक "न"-कलाकार म्हणतात